โลกและปรัญญาชีวิตกับความเป็นจริง
ในโลกแห่งความเป็นจริง และการแข่งขันในทุก ๆ ด้าน เพื่อการดำรงชีวิตในภาวะเศษฐกิจปัจจุบันดังนั้นจึงอยากให้ทุกคน รองหันมาดูตัวเองเสียบ้าง มนุษย์ไม่ใช่เครื่องจักร เครื่องจักยังมีการเสื่อมสลายไปตามสภาพ โดยขณะที่ทุกคนดูแลรถยนต์ป้ายแดงมากกว่าดูแลตัวเองเสมือนชีวิตของเราได้มาฟรี ๆ เลยลืมคิดไปว่าจะต้องดูแลตัวเองให้มากกว่าดูแลรถยนต์ ชีวิตเรายืนยาวกว่าของที่อยู่ภายนอกร่างกาย หรือของใช้มากมายนัก
เราทำงานหนักก็พักเสียงบ้าง ร่างกายเราก็ไม่ต่างกับสิ่งของเครื่องใช้ย่อมมีการเสื่อมสลายลง คงไม่ต้องรอให้สลบคาโต๊ะทำงานถึงจะหยุดทำได้ เมื่อพ่อแม่ให้เรามาครบ 32 ต่อไปก็คงเป็นหน้าที่ของเราเองที่จะต้องดูแลร่างกายของเราต่อไป สนใจกับร่างกายเราบ้าง ไม่จำเป็นต้องสวยด้วยเครื่องสำอาง เหล่อ เท่เพราะเสื้อผ้าเครื่องประดับ ขอเพียงดูแลร่างกายให้สะอาด ขอให้ใส่เสื้อผ้า ของประดับอะไรก็ดูดี ตลอดจนการจัดระเบียบวินัยให้กับชีวิตบ้าง ออกกำลังกายเพื่อให้ร่างกายได้สมบูรณ์ ไม่ใช่รับผิดชอบในการงานดีแต่ไม่ดูแลตัวเอง รองคิดดูเราอยู่ที่ทำงานมากกว่าอยู่บ้าน กับเพื่อนร่วมงานไม่มีการแบ่งชั้น วรรณะ ทุกคนมีความสำคัญในการทำงานเหมือน ๆ กันหมด เพียงแต่รับผิดชอบหน้าที่ของเราให้ดูที่สุดเท่านั้นเป็นพอ ขอเพียงแต่รักษาและเคารพมารยาทในการอยู่ร่วมกับสังคมการทำงานร่วมกัน ซึ่งไม่ว่าการทำงานอะไรก็ตามเราต้องทำตัวให้อยู่ได้นานที่สุดเท่าที่จะนานได้ ไม่ใช่อยู่อย่างเอาตัวรอด ตัวใครตัวมัน เรียกง่าย ๆ ว่าเห็นแก่ตัว เพราะการเอาตัวรอดไม่ใช่วิถีทางที่ถูกต้องกับทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่มีอะไรหรอกที่จะราบรื่นอย่างที่วาดฝัน ไม่มีสิ่งใดได้มาโดยไม่ต้องมีการสูญเสีย การสูญเสียอาจทำให้ได้บางสิ่งกลับมาหรือเพื่อแรกกับคำว่า“เสียใจด้วยนะ” ไม่มีใครอยากได้ยินคำ ๆ นี้ หรือการแสดงออกจากผู้คนรอบข้าง สิ่งนี้อยู่ที่ว่าจะมีการแก้ไขให้มันดีได้อย่างไร แม้ว่าจะไม่หมดไปแต่ก็ได้มีความคิด และได้ทำ ไม่ใช้แค่คิดแต่ไม่ทำหรือทำแต่อย่าให้มันเลวลงเท่านั้นเป็นพอ บางคนเกิดมาใกล้ตายยังไม่รู้ว่าตัวเองต้องการอะไร เพราะติดอยู่กับ “ความหลง กับหัวโขนที่มีผู้นำมาใส่ให้ไว้” จึงอยากให้ทุกคนรู้จักคำว่า “พอ” อาจจะเป็นจุดเริ่มต้นของชีวิต ความสุข หรือจุดสุดท้ายของชีวิตก็เป็นได้
ต๋อย
24/7/2552
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น