12 ต.ค. 2553

สันเย็น วังวนแห่งป่าหลังคาแดนใต้

คลิ๊กที่นี่เลย
นับจากการเดินขึ้นสำรวจยอดเจดีย์ซึ่งมี ทาร์ซานบอย ทร เอก และผม ตลอดเรื่อยมาจนถึง ทริป 7.5.3 เป็นทริปที่มีทั้งหมด 7 ชีวิต ชายสี่หญิง 3 บอย บ่าว เอก ต๋อย เล็ก แพน และเอ๋ ซึ่งคนสุดท้ายก็ได้ไปทำตามใจขวัญอยู่ที่ปาย“บ้านคุณนายตื่นสาย” และครั้งนี้ก็เป็นอีกครั้งที่ลงสู่นครศรีธรรมราช พาคณะที่ใช้ชีวิตอยู่บนรถออฟโรดมาเดินป่าสันเย็น ทริปนี้ถือว่าเป็นทริปใหญ่รวมทั้งหมด 19 ชีวิต ทริปนี้ผมไปในสถานะภาพคนแบกของ ลองเข้าไปดูป่าแดนใต้ดูบ้างว่ามันโหด มัน ฮาขนาดไหน

4 ต.ค. 2553

นับถอยหลังเพื่อย่ำไปข้างหน้า

จากประสบการณ์ของหลายๆคนที่ผมได้ฟังมาบางคนตั้งใจ
ลาออกจากงานแบบเงียบๆไม่ให้ใครรู้โดยจะรู้อีกทีก็ส่งใบลาออก
ไปแล้วไม่มีการบอกกล่าวว่าลาออกเพราะอะไร
ซึ่งทำให้คนที่เหลืออยู่ไปนั่งคิดและคาดเดากันเอาเองถึงเหตุผล
การลาออกในขณะที่ยังมีคนอีกกลุ่ม(ซึ่งดูเหมือนจะคับแค้นใจมาก)
ต้องการลาออกแบบยิ่งใหญ่ประกาศให้ทุกคนในในองค์กรของตน
ได้รับรู้พร้อมทั้งชี้นิ้วทั้งสิบนิ้วไปที่ต้นเหตุของการลาออกซึ่งไม่ว่า
จะลาออกด้วยวิธีใดก็แล้วแต่ ทั้งสองวิธีนี้ก็เป็นการลาออกที่ไม่ค่อย
สวยเท่าไรนักสำหรับตัวผมเองแล้วการลาออกนี้เป็นการตัดสินใจลา
ออกเพราะตัวเราเองไม่ใช่เพราะใครคนใดคนหนึ่งในองค์กรการลา
ออกหมายถึงความตั้งใจของคนคนหนึ่งในการออกจากองค์กร ๆจึง
ไม่อยากใช้คำพูดว่าทำๆไปเถออะไม่ต้องทุ่มเทมากหรอกเดี๋ยวก็ออกแล้ว
ถึงตัวผมเองจะไปแล้วแต่ก็ไม่ได้เป็นการไปลับไม่กลับมาใจยัง
คงอยู่กับองค์กรและเพื่อนๆพี่ๆน้องๆเสมอผมไปแล้วคนอยู่ก็อวยพร
ให้ประสบความสำเร็จในหน้าที่การงานด้วยน๊ะ
จากใจ...ฟังเพลงสบายกว่า

30 ก.ย. 2553

ลิง


พระพุทธองค์ทรงตรัสว่าจิตของคนเรานั้น เหมือนกับลิง เราจึงเรียนรู้เรื่องของจิตใจของเราได้มากมายจากพฤติกรรมของลิง ลิงนั้นเกลียดกะปิ ถ้ากะปิถูกมือมันเมื่อใด มันจะถูนิ้วกับพื้นจนเลือดไหลเต็มมือจนกว่ากลิ่นกะปิจะหายในที่สุด จนกลายเป็นว่า “กะปิ” ถึงจะร้าย ก็ไม่ร้ายเท่า “ความเกลียดกะปิ” ที่มือลิงเป็นแผลเหวอะหวะ ไม่ใช่เพราะกะปิ ชาวบ้านจึงคิดวิธีจับลิง โดยใช้กล่องไม้ซึ่งมีฝาด้านหนึ่งเจาะรูเล็กๆ พอให้ลิงสอดมือเข้าไปได้ในกล่องมีถั่วซึ่งเป็นของโปรดของลิง วางไว้เป็นเหยื่อล่อวันดีคืนดี ลิงมาที่สวน เห็นถั่วอยู่ในกล่องก็เอามือล้วงเข้าไปหยิบถั่วแต่พอถอนมือออกมาก็ติดฝากล่องเพราะกำมือของลิงนั้นใหญ่กว่าฝากล่องที่เจาะไว้ลิงพยายามดึงมือ เท่าไหร่ก็ไม่ออกพอชาวบ้านมาจับก็ปีนหนีขึ้นต้นไม้ไม่ได้เพราะมีมือเปล่าอยู่ข้างเดียวสุดท้ายก็ถูกคนจับได้ ลิงหาได้เฉลียวใจว่า เพียงแค่มันคลายมือออกเท่านั้น มันก็เอาตัวรอดได้แต่เพราะยึดถั่วไว้แน่น ไม่ยอมปล่อยจึงต้องเอาชีวิตเข้าแลกมีหลายอย่างที่เราอยากได้ใฝ่ฝันจึงถึงกับยึดไว้อย่างเหนียวแน่นเวลาประสบปัญหา เพียงแค่คลายสิ่งที่ ติดยึดนั้นเสียบ้าง ปัญหาก็คลี่คลายแต่เป็นเพราะเราไม่ยอมปล่อย จึงเกิดผลเสียตามมามากมายไม่คุ้มกับสิ่งที่ติดยึดจะชอบหรือพึงใจกับอะไรก็ตามอย่าถึงกับยึดติดจนเหนียวแน่นเกินไป เพราะโอกาสที่หน้ามืดตามัวนั้นมีสูงจนหาทางออกไม่เจอปัญหาทั้งหลายในชีวิตนั้น ถ้าเรารู้จักปล่อยวางบางสิ่งเสียบ้าง มันก็จะบรรเทาไปได้เยอะบ่อยครั้งการปล่อยวางไม่เพียงแต่เป็นจุดเริ่มต้นของปัญหาเท่านั้นหากเป็นทางออกจากปัญหาเลยทีเดียวความจริง การอยากผลักไสอะไรสักอย่าง ก็เป็นการติดยึดอีกแบบหนึ่งนั่นเองทั้งๆ ที่ลิงพยายามถูกำจัด กลิ่นกะปิไปจากมือก็อดไม่ได้ที่จะดึงมือมาดมหากลิ่นกะปิซ้ำแล้วซ้ำเล่ารู้ทั้งรู้ว่ากลิ่นกะปินั้นเหม็นแต่ก็ดมมือไม่ยอมเลิกง่ายๆ ในทำนองเดียวกัน ไม่ว่าเราจะโกรธอะไรหรือเกลียดใครก็มักดึงสิ่งนั้นหรือคนนั้นเข้ามาในจิตใจให้ครุ่นคิดเสมอไม่ยอมปล่อยไม่ยอมวางเสียที ทั้งๆ ที่ยิ่งคิดก็ยิ่งทุกข์ปล่อยวางเสียเถิดแล้วใจเราจะเบาขึ้นเป็นกองความทุกข์ทั้งหลายไม่ว่าจะเป็นเพราะพลัดพรากจากสิ่ที่รักหรือประสบกับสิ่งที่ไม่พึงปรารถนาที่มันบีบคั้น กดทับจิตใจเราไม่หยุดหย่อนเสียทีก็เป็นเพราะเราไปยึดไปแบกมันเข้าไว้ ทั้งวันทั้งคืนในหลายกรณีความทุกข์ก็ไม่ได้มาจากไหนหากมาจากการยึดติดไม่ยอมปล่อยดังเจ้าลิงหวงถั่วนั่นเอง

ตุลา 14 ถึง ตุลา 53



เดือนตุลาคม เดือนที่มี "ลา" และมีหลาย ๆ อย่างที่มีความผันแปร ทั้งข้าราชการที่ทำงานมาค่อนชีวิตได้เป็นอิสระในตัวเองและเมื่อย้อนเวลาไปเมื่อ 30 กว่าปีก่อน กับ "เหตุการณ์นองเลือดเพราะการเมือง" เมื่อ 14 ตุลาคม 2516 "วันมหาวิปโยค" ก็เกิดขึ้นเดือนตุลาเช่นกัน นักศึกษา ประชาชนชาวไทย กว่า 5 แสนคนรวมตัวกันเพื่อ เรียกร้องรัฐธรรมนูญจากรัฐบาล หลังจากเหตุการณ์ 14 ตุลาฯ มีการร่างรัฐธรรมนูญขึ้นใหม่ นำไปสู่การเลือกตั้งช่วงต้นปี 2518 แต่เอาเข้าจริงสถานการณ์รุนแรงก็ยังมีควันหลง ยังมีการเรียกร้อง-เดินขบวนของกลุ่มชนชั้นต่าง ๆ แล้วที่สุดก็เกิดเหตุการณ์ "6 ตุลาฯ มหาโหด" เลือดไทยต้อง หลั่งนองอีกครั้งเมื่อ 6 ตุลาคม 2519 จากการที่เจ้าหน้าที่และกลุ่มที่รัฐสนับสนุน ได้ล้อมปราบ และมีการสังหารนักศึกษาและประชาชนที่ชุมนุมประท้วงที่มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์เพื่อ ขับไล่จอมพลถนอมออกนอกประเทศ ตุลาฯ 2516 ถึงตุลาฯ 2551 ช่วง 35 ปี กับเหตุนองเลือดเพราะการเมือง 4 ครั้ง ก็สุดแท้แต่ใครจะมองว่าเมืองไทยและประชาชนคนไทยได้หรือไม่ได้อะไร แต่ที่เป็นจริงและชัดเจนเห็นชัด ๆ ทุกครั้งก็คือประชาชนได้เสียเลือดเนื้อ เสียชีวิตไปกับเหตุการณ์ทุกครั้งจนหลายคนบอกว่าประชาชนได้แค่เสีย จนถึงวันนี้ก็ยังดูเหมือนเป็นวังวนซ้ำๆซากๆ แล้วขวานของเราจะเป็นอย่างไร ฟังเพลงคลิ๊กขวานไทยใจหนึ่งเดียว

11 ส.ค. 2553

เพราะโลกนี้มีเรื่องราวที่น่าค้นหา


หนึ่งในความใฝ่ฝันสำหรับนักเดินป่านักสำรวจแล้วม่อนจองภูชี้ฟ้าเขาหลวง ภูกระดึง
โมโกจูและอีกหลายๆสถานที่ที่ยังมีผู้คนอีกมากมายหลายๆคนต้องการเข้าไปสัมผัสหาก
ยังมีสถานที่ที่ผมได้เข้าไปสัมผัสครั้งแล้วครั้งเล่าและยังไม่สามารถค้นหาให้จบลง
ได้สักครั้งเดียวและยังมีความปรารถนาที่จะสัมผัสและค้นหาจากการได้เดินป่าและ
พูดคุยประสบการณ์กับนักสำรวจเดินป่าบ่อยครั้งที่ผมพูดว่า “ทำไมคนเดินป่าล
เที่ยวป่าจึงไม่สนใจป่าแถบนี้บ้าง”ในการเดินป่าในหลายๆพื้นที่ ในความคิดของผมแล้วพื้นป่าตะวันตกตั้งแต่นครสวรรค์กำแพงเพชร
ตากยังเป็นพื้นที่ที่ยังน่าค้นหาและเข้าไปสัมผัสในบางพื้นที่ยังไม่มีการสำรวจอย่างจริงจังโดยเฉพาะพื้นที่ในเขตรับผิดชอบ
ของอุทยานแห่งชาติคลองวังเจ้าจนจบพื้นในอำเภอแม่สอดจังหวัดตากดินแดนแห่งนี้ยังเป็นสิ่งเล้นลับสำหรับผู้ที่ยากเข้าไปสัมผัส
ขุนเขาน้ำตกอีกหลายๆแห่งยังหลงสำรวจโดยแฉพาะเส้นทางตั้งแต่น้ำตกคลองโปร่งคลองน้ำแดงถึงยอดเขาเย็นจนเข้าเขต
จังหวัดตากยังเป็นสิ่งที่น่าเข้าไปสัมผัสเป็นอันมากในส่วนของผู้นำทางแล้วแถบจะหาบุคคลที่รู้เส้นทางที่ชำนาญได้ยากยิ่งนักจะ
มีเฉพาะเจ้าหน้าที่ของอุทยานฯ ที่อยู่ที่หน่วยโล๊ะโค๊ะ เพียงคนเดียวกระเหรียงปากากะยอชื่อดิจิที่พอจะนำพาพวกเราเข้าพื้นที่ได้
เพราะส่วนนั้นเป็นขุนเขาสลับซับซ้อนถึงจะไม่อยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเลมากมายนักแต่เป็นพื้นป่าที่อุดมสมบูรณ์ไปด้วยป่าไผ่
นับร้อยๆสายพันธุ์พรรณไม้ต่างๆกล้วยไม้ป่าจำนวนมากสัตว์ป่าคงมีอีกสักครั้งหรือหลายๆครั้งที่จะเข้าสำรวจ เรียบว่าเป็นทาซาร์
อยู่ในป่านั้นเลย

30 ก.ค. 2553

เงินนั้นไม่สำคัญเสมอไป

เงินนั้นไม่สำคัญเสมอไป แต่จำเป็นต้องใช้ มาดูสิว่าเงินซื้ออะไรได้บ้างและซื้ออะไรได้
เงิน ซื้อเตียงนอนได้ แต่ซื้อการหลับเป็นสุขไม่ได้
เงิน ซื้อกระดาษปากกาได้ แต่ซื้อความเป็นกวีไม่ได้
เงิน ซื้ออาหารดีๆ ได้ แต่ซื้อความอยากรับประทานไม่ได้
เงิน ซื้อความประจบสอพลอได้ แต่ซื้อความจริงใจไม่ได้
เงิน ซื้อการตามใจได้ แต่ซื้อความจงรักภักดีไม่ได้
เงิน ซื้อเพชรนิลจินดาได้ แต่ซื้อความงามไม่ได้
เงิน ซื้อความสนุกชั่วคราวได้ แต่ซื้อความสุขไม่ได้
เงิน ซื้อเพื่อนร่วมเดินทางได้ แต่ซื้อเพื่อนแท้ไม่ได้
เงิน ซื้ออำนาจราชศักดิ์ได้ แต่ซื้อปัญญาไม่ได้
เงิน ซื้อคนได้ในบางคน แต่ซื้อความเป็นคนไม่ได้
เงิน ซื้ออาวุธยุทธภัณฑ์ แต่ซื้อชีวิตไม่ได้ เพลงวิญญานไม่ขาย

ชีวิตคนเรามีแค่นี้หรือ







เช้าวันหนึ่งในขณะที่ผมกำลังนั่งอยู่กลับลูกชาย
ช่วงเช้าเอ๋ยถามลูกว่าวันนี้ไม่ไปโรงเรียนหรือ ลูกเอยขึ้นมาว่า
“ชีวิตคนเรามีแค่นี้หรือ เรียนหนังสือ แล้วทำงาน แล้วก็ตาย?”
เจอคำถามหรือคำบ่นก็ไม่รู้ แบบนี้ทำเอาผมอึ้งไปเลย
นั่งทำใจอยู่พักใหญ่ว่าจะตอบลูกว่าอย่างไรดี จึงตอบไปว่า
คนที่มีชีวิตยังต้องมีการ
พัฒนาและได้รับโอกาสในการพัฒนาไม่ว่าเราจะเรียนหนังสือหรือทำงาน
เราสามารถพัฒนาได้ทั้งนั้น เป็นการพัฒนาให้เกิด “สติ”
ให้เกิด “ปัญญา” เพื่อที่ว่าเราจะได้ “หลุดออก” วัฎจักรกงกรรมกงเวียน
เฉกเช่นเดี่ยวกับพระสัมมาสัมพุทธเจ้า โชคดีลูกที่เราได้เกิดมา “เป็นคน”
เราจึงมีโอกาสที่จะได้พัฒนาตนไปสู่สิ่งที่ สูงกว่า เอนี่เรากำลังพูดอยู่
ลูกที่เป็นวัยรุ่นแล้วจึงถามกลับไปว่าทำไมจึงถามเรื่องลูกตอบว่า
ไม่เข้าใจจริง ๆ ว่าทำไมคนเราต้องใช้เวลาครึ่งค่อนชีวิต
อยู่กับตำรับตำราและการเรียนการสอน แต่ก็ลองคิดเอาดูน๊ะ
ครับเราใช้เวลากับชีวิตอย่างไร
อายุ 1-3.5 ปี อยู่กลับพ่อแม่ที่บ้าน
3.5-23-24 ปี อยู่กลับการเรียน โรงเรียน
25-60 อยู่กับการทำงาน – เรียนเพิ่ม
60 ปีขึ้นไป เที่ยวถ้าไปไหว
ป่วยไปโรงพยาบาลหาหมอ
แล้วเราให้อะไรกับชีวิตของเรามากไปกว่านี้อีก
หรือต้องใฝ่หาสิ่งที่ขาดหายไปจากชีวิตอีกใฝ่คว้าสิ่งที่ไกลเกินเอื้อมหรือทำให้เหมือนคนอื่นที่เขาสามารถทำได้
เช่นนั้นมันช่างเป็นคนที่น่าสงสารยิ่งนัก


(ฟ้าเป็นของนก ดินเป็นของทุกคน แผ่นดินมีพรมแดน
ชีวิตมีเผ่าพันธ์ อยู่ร่วมกันเถอะหนา มนุษย์ตาดำ)